ثریا مطهرنیا مظهر زندگی است.

او مظهر زندگی است، چون مادر دو فرزند است .او مظهر زندگی است، چون معلم کودکانی است که زندگی را با دستان او به سلامتی و بهبود پیوند می زنند و هر روز از عشق او، جوانه های تازه ای از خورشید و آسمان در چشمانشان می بینند.
او مظهر زندگی است، چون سراسر عشق و پویایی است و مانند فرشته مهربان قصه های شاه پریان، هر ماه دخترک بیمار روستایی را با خود به شهر می آورد تا پـوست سوخته اش را دوا و درمان کند.
خانم معلم دبستان شهید گنجیان بیجار، هربار که دخترک را به‌ تهران می‌آورد، شبانه به بیجار برمی‌گردد تا صبح روز بعد در مدرسه سر کلاس باشد.
وی مدیر و معلم فداکاری است که شب و روزش را به زندگی دانش‌آموزان این منطقه محروم در استانی مرزی گره زده است.
قصه فرشته مهربان
«ثریا مطهرنیا» کارشناسی ارشد مدیریت و برنامه‌ریزی، مادر دو بچه ۱۲ و ۸ ساله، مؤلف ۱۲ جلد کتاب و معلم و مدیر دبستان است که برای بهبود حال دانش آموزانش مدت هاست از مناطق محروم کردستان به تهران سفر می‌کند و شبانه به کردستان برمی‌گردد تا فردا، نخستین کسی باشد که به دبستان می رود.وی سال های زیادی از عمرش را در روستاهای اطراف حسن‌آباد، سوکند، روستای چشمه‌منقش و سایر مناطق محروم سپری کرده است تا نور عشق و امید، در دل هایی که از خیلی از امکانات و فرصت ها محروم مانده اند، بتاباند.
خودش در این باره می گوید: من در یک خانواده متوسط بزرگ شده‌ام. پدرم خیلی به ما بها می‌داد و هیچ مشکل خاصی نداشتیم. من در دوران کودکی غذای خود و خانواده را به حیوانات خانگی می‌دادم. وقتی می‌دیدم چگونه این غذاها را می‌خورند، لذت می‌بردم و از خودم راضی بودم، حتی اگر گرسنه می‌ماندم. با این حال خیلی دوست داشتم به بچه‌های همسن و سال خودم کمک کنم. امروز هم دو فرزندم همین روحیات و حس درونی مرا دارند و این موضوع خوشحالم می‌کند. از ابتدای معلمی‌ نیز به فکر کمک کردن به بچه‌ها بودم، به خصوص این دانش آموزان که از ناحیه دست و سر و صورت آسیب‌دیده اند. هرچند در مناطق محروم مشکلات بسیار است. مثلا مدرسه گنجیان هیچ امکاناتی حتی حیاط بازی نداشت و مجبور شدم اهالی را جمع کنم تا با هم از کوه سنگ بیاوریم و مدرسه را دیوارکشی کنیم و آن ها نیز بی توقع و با کمال میل، کمک کردند. او یک مؤسسه خیریه به ثبت رسانده‌است تا با کمک نیکوکاران مشکلات درمانی و تحصیلی بچه‌ها را حل کند.
سارا، عشق و دیگر هیچ
سارا در آتش‌سوزی خانه، سر و صورت و بدنش آسیب دیده‌ و شش انگشتش را از دست داده است. اما از وقتی خانم معلم به او کمک
می‌کند تا خوب شود، دیگر گوشه حیاط مدرسه تنها نمی نشیند و امیدوار شده است که دکترهای خوبی که خانم معلم پیدا کرده است، او را دوباره سالم و زیبا کنند.
حالا زانیار و ساناز و میلاد و الناز و رضا و اکرم هم امیدوار شده اند که خانم معلم با کمک خیرین و نیکوکاران، آن ها را هم به دکتر ببرد چون
خانواده های آن ها نمی توانند به تنهایی دردهای این بچه ها را درمان کنند؛آن ها توان رفت و آمد بیجار به تهران را ندارند، اما خانم معلم خیلی قوی است. مثل
آدم‌های معمولی نیست. او «قهرمان» و «فرشته مهربان» دنیای این بچه ها است و چوب جادویی دارد که می تواند همه رؤیاهای آن ها را برایشان مجسم کند.
اما خود خانم معلم می داند که چوب جادویی در کار نیست و اگر کمک مردم نباشد و به امید مسئولان بماند، چه بسا که کودکی و نوجوانی و جوانی این بچه ها در آتش حسرت بسوزد و امیدهایشان کال و نارس بخشکد و هیچ قدمی و قلمی برای امضا یا کمک از سمت آنان که عهده‌دار اصلی این رسالت و کمک به این دانش آموزان محروم هستند، برداشته نشود!

روزنامه اطلاعات