روستای سانداک زهی با یه مدرسه فرسوده و چند اتاق کاهگلی تاریک بدون پنجره و یک عالمه شوق زندگی ،همه ما را شرمنده می کنه ، مثل همه روستاهای محروم و دور افتاده از شهرها و کانون های ثروت . پاسخ به این همه اشتیاق و امید گاهی با هدایایی مثل بسته های لوازم التحریر ، کتاب های کمک آموزشی در حد توان انجمن داده می شه اما این بار خانم ورزش (سمیه آقازمانی) که از زاهدان آمده ،لوازم ورزشی در خواست کرد ،راکت بدمینتون ،شطرنج،توپ فوتبال .... وخودش هم چهار بار فاصله روستا تا چابهار (حدود 80 کیلومتر) رفت و آمد کرد تا مناسب ترین ها رو تهیه کنه و تنوعی جدی را وارد آموزش بچه های این روستا کنه .دست مریزاد به معلمانی که سرشار از عشق اند بدون چشمداشت ،بدون هیاهو اما موثر حرکت می کنند.