آموزش ، چرا؟

از روزی که انجمن حامی کمر به همت احیا و آبادانی آمورش و فرهنگ در مناطق محروم بسته تا به امروز، تمام فعالیت های انجمن  با حلقه  ای به نام آموزش آموزش و آموزش  گره زده شده است

مدارس حامی یکی بعداز دیگری افتتاح می شدند و دانش آموزان با خوشحالی هرچه تمام از اینکه مدرسه دارند، خستگی را از تن همه به در می کردند . اما به مرور با مشاهده نتایج ضعیف پیشرفت تحصیلی  دانش آموزان ،نکات قابل تاملی از فعالیت ها آشکار شد :  آیا ضامن توسعه مناطق محروم مدرسه بود؟ یا مدرسه ابزاری بود برای تحقق هدف بزرگ توسعه جوامع : رشد بینش و توانمندی های دانش آموزان

به عبارت بهتر به دلیل ضعف منابع انسانی و عدم توانایی تامین نیروهای متخصص در مناطق محروم ،آموزش دانش آموزان با کمبودها و ضعف های بسیاری همراه بوده و هست و  ضعف دانش آموزان در بدیهی ترین سطوح سواد چنان ما را نگران کرد که آموزش در دستور کار قرار گرفت. بررسی ها نشان می داد راهی را اشتباه نرفته بودیم اما راه طولانی تر و سخت تری پیش رو داشتیم و آن تعمیق و گسترش آموزش بود. نتایج تحقیقات کارشناسی و بازدیدهای انجمن حامی حقایق مهمی را پیش رویمان گذاشت که به عبارتی نقشه راه فعالیتهای آموزشی انجمن شد:

کم توانی علمی معلمان منطقه،

بومی نبودن اکثر معلمان و جابجایی مدام آنها

کمبود معلم های تخصصی در مقطع راهنمایی و دبیرستان

 چندپایه بودن اکثریت کلاسهای مقطع دبستان

دو زبانه بودن دانش آموزان و عدم آشنایی با زبان فارسی

عدم رسیدگی و توجه خانواده ها با مسائل درسی دانش آموزان

بی انگیزگی دانش آموزان و معلمان

عدم آگاهی دانش آموزان از شرایط کنکور و رشته های دانشگاهی

اینها بخش کوچکی از مشکلاتی هستند که نظام آموزشی یک منطقه محروم با آن درگیر است علاوه بر این ،مسائل روانشناختی بسیاری که در شهرهای بزرگ به کمک مشاورین مدارس به راحتی حل و فصل می شود در مناطق محروم پیچیدگی های آموزشی را دو چندان می کند. از این روی انجمن حامی با چنین  تجربه ای پا به عرصه ارزشمند آمورش گذاشت و توجه خود را معطوف به مسائل آموزشی دانش آموزان و مشکلات واقعی مدارس کرد که نتیجه آن برگزاری دوره های توانمندسازی علمی ، برگزاری دوره های انگیزشی و روانشناختی برای معلمان و تعریف دوره های آموزشی متنوعی از پیش دبستان تا کنکور برای دانش آموزان بوده است.

لیلا رنجبر