جایزه صلح نوبل امسال مشترکا به فعالان آموزش دختران و حقوق کودکان، ملاله یوسف زی پاکستانی و کایلاش ساتیارتی از هند رسید. هرچند که کایلاش بیش از سن ملاله نوجوان تجربه و تلاش با خود دارد اما توحش و خشونتی که گریبان ملاله را گرفت(اصابت گلوله به سرش توسط طالبان) او را به جهان شناساند.
این توحش چشمان جهانیان را از کشمکشهای هر روزه جهان بر سر مسائل سیاسی، اقتصادی و قومی به سوی قربانیان بی گناه جدال جهل و تعصب با دانایی معطوف کرد. باور این واقعیت تلخ برای بسیاری غیرممکن بود که خواستن حق تحصیل برای دختران برابر مرگ است. ملاله این درد را چه زیبا در سخنرانی اش هنگام دریافت جایزه نوبل گفت: تمام رهبران جهان اهمیت آموزش را میدانند که فرزندانشان را به بهترین مدارس دنیا می فرستند. طنین جمله ملاله همچنان در گوشم است. چه جمله خوب وتاثیرگذاری گفت این دختر جسور و دوست داشتنی. آری تمام رهبرانی که در کشورهای تحت مدیریتشان میلیونها کودک بازمانده از تحصیل می شوند و آیندهشان با فقر و نابرابری و فلاکت گره می خورد، فرزندانشان را به بهترین دانشگاههای جهان می فرستند.اما کودکانی که قانون، سنت، تعصب، فقر آنها را از امکانهای آسان این جهان محروم کرده خواستن حق تحصیل برایشان حکم مرگ را دارد.ملاله حرف دل همه فعالان عرصه آموزش و برابری را زد. همه یک رویا در سر داریم: گسترش آموزش و حق تحصیل: پلی به سوی جهانی امن و برابر
تا آن روز کودکی از تحصیل بازنماند
دختربچهای به جای کتاب ، بچه به بغل نگیرد
لیلا رنجبرخواه