گوشه ای از خاطرات داوطلبین آموزش در مدرسه حامی روستای بلوچی عبدالله منطقه دشتیاری بلو چستان ثریا حبیبی وفرزانه اسماعیلی
با دبستانی ها که مختلط بودند کلاژ و نقاشی کار کردیم ،درصد بالایی از بچه ها متوجهنمی شدند و بدون توجه به کاغذهای رنگی کار خودشان را کردند البته
کارهای زیبایی هم انجامدادند.در واقع روی نگاه و شیوه دیدن و شنیدن شان کار نشده در نتیجه چشم ها ورزیده نیستند تا پیرامون را بهترببینند ، دقت کمی
نسبت به اطراف داشتند که البته اوضاع کودکان مدارس تهران هم ازاین نظر بهترنیست.اما آنچه مشهود بود لذتی بود که از این فضای آزاد و رها می بردند و این
نشان می داد که چقدرجای فعالیت های غیر درسی و هنر در برنامه های شان خالی است. دیوار های اینمدرسه هم مثل بقیهمدارس خالی از هر رنگ و کار و
فعالیت کودکان بود و البته می دانیم که انجام این کارها نیاز به هزینهو امکانات زیادی ندارد،قدری وسیله و ذوق و حوصله و به مشارکت گرفتنکودکان.