یک سال تحصیلی را کنار دانش آموزان مشتاق و دوست داشتنی و به شدت تنهای دشتیاری بودیم. بچه هایی که شوق یادگیری باعث شد یک شب زمستان، تا ساعت 9 شب با شور و اشتیاق دبیر زیست را سر کلاس نگه دارند. دانش آموزانی که به شدت علاقه مند ادامه تحصیل بودند ولی هیچ ذهنیت اولیه ای از برنامه ریزی و نحوه درس خواندن نداشتند. آنهایی که می گفتند خانم شما می آیید اینجا ما خیلی انگیزه برای درس خواندن داریم و وقتی از اینجا می روید انگیزه ما هم کمتر می شه. دانش آموزان مستعدی که بدیهی ترین مسائل رقابت در آزمونهای سراسری را نمی دانستند و تلختر از همه این که اینها هرگز دیده نشده بودند. نه در میان 9-10 تا خواهر و برادرشان به چشم پدر و مادرشان آمده بودند و نه در کلاسهای گرم و شلوغ و تاریک معلمشان توجهی به آنها کرده بود. حالا در کلاسهای تقویتی انجمن حامی فرصتی بود برای آشنا شدن، برای گوش کردن و شنیده شدن، برای دیدن و دیده شدن. چه لحظات شیرینی بود وقتی تاییدشان می کردم یا تشویقشان می کردم یا اینکه این اطمینان رو بهشان می دادم که روش درس خواندن یا استدلالشان درسته و اون لحظه چه دیدنی بودند این چهره های معصوم و مشتاق و امیدوار. گاهی خودم رو جای آنها می گذاشتم و فکر می کردم چقدر در اون موقعیت امیدوار بودن و امیدوار ماندن سخته بالاخص وقتی زن باشی و صدها محدودیت داشته باشی. ولی بعد به خودم یادآوری می کردم که امید یعنی همین. یعنی در سختترین لحظات باور داشته باشی که می شود. . . درست می شود و واقعا می شود. . . .
روزی که برای اولین مواجهه با دانش آموزان دشتیاری شروع به تدریس کردم به قدری زمان را تنگ و بچه ها را سردرگم دیدم که نمی دانستم می شود یا نه. فقط باور داشتم باید این مسیر را رفت تا به یک انسجام رسید به یک خاطره مشترک از یک پیروزی و موفقیت با عاملیت خود دانش آموزان رسید.اما فکر می کردم یه چند سالی باید خاک بخوریم تا این مهم محقق شود و حالا در کمال شگفتی خبر موفقیت و درخشش دانش آموزان یکی پس از دیگری با صدای شوق مدیران ارشد، لایق و شریف آموزش و پرورش منطقه دشتیاری به گوشمان می رسد. همگی حال خوبی در انجمن داریم و بسیار خوشحال و بسیار امیدوار به فردای آینده سازان ایران.
خوشحالیم برای به ثمر رسیدن بذر امید، برای تحقق باورها. خوشحالیم برای دانش آموز دختر مدرسه پیرسهراب که سال گذشته فارغ التحصیلشده و با یک سال تلاش و امید امسال رتبه کنکورش 2500شده، برادرش با اداره آموزش و پرورش تماس گرفته و برای برگزاری آزمون قلمچی تشکر کرده است. این حمایت برادرانه شیرین فقط یک حمایت نیست بلکه تغییر یک فرهنگ است. حرکت به سمت توانمند شدن زنان و کاهش نابرابری ها و تمام اینها یعنی تحقق رویای بزرگ آموزش : جهانی برابر، جهانی عاری از خشونت
لیلا رنجبرخواه