فاصله راسک تا چابهار ٢٠٠ کیلومتره. دیروز وقتی از حوزه راسک وارد چابهار شدم یه لحظه حس امنیت و اشناى وجودم را گرفت. در درونم احساس غرور می کردم که عضو کوچکی از مجموعه انجمن حامی هستم نهادی که ١٢ سال پیش این سرزمین فراموش شده را پیدا کرد. با همت تمام مدارسش را در این وادی کم امکانات اباد و استاندارد نگه داشت حتى یکى از همرزمانش را از دست داد ولی لحظه اى به مسیری که طی کرده بود تردید نکرد. حالا من بودم ومسیر خاطره انگیز جاده که هر دو سوی ان دشتیارى بود:
سمت چپم مدرسه درودیان قاسم اباد
دوباره همون سمت باید یه حامى خوب برای دختران مدرسه شیرگواز پیدا کنیم. همون مدرسه ای که کاسه توالت را پر و تبدیل به کلاس درس کرده اند.
کمى جلوتر دست راست مدرسه ٩ کلاسه جادوزهى که تازه به جمع مدارس پیوسته و خوشه ای از مدارس نام اشناى انجمن. روستاهای صدیق زهى، بلوچى عبدالله، پیرسهراب . ..
این دست جاده دوباره خاطره خوش نوبندیان و سند مراد
هر تابلوى سبز رنگی که نام روستایى در ان حک شده دنیایى خاطره است. خاطره بازدید مدارس، پیشنهاد به حامیان، قرارداد و ساخت .صدها خاطره به این لحظات تنیده است
زادگاه من ٣٠٠٠ کیلومتر با اینجا فاصله دارد ولى دیشب در تاریکی جاده احساس می کردم قلبهاى بسیاری همیشه منتظر من است، درهاى زیادى در این خاک به روی من باز است و سفره های رنگارنگ زیادی با غذاهاى خوشمزه و سرشار از ادویه های پاکستانى در انتظار من هستند. با یک رضایت قلبى و شادى عمیق از این جاده گذشتم. شب که به چندتن ازمدیران محلى زنگ زدم همه گله کردند که چطور از دشتیارى گذشته اى و به خانه ما نیامدى؟!؟!؟
تو دلم گفتم من ازدشتیارى نگذشتم امشب من با نامهاى روستاهاى کنار جاده سرود پیروزى خواندم. الحق که شما نزدکترین خویشان من هستید و من هر جاى دنیا باشم دلم با شماست. دلتان گرم که من به دلگرمى شما دیشب در این جاده احساس تنهایى و غربت نکردم.
لیلا رنجبرخواه