شوق یادگیری در چشمانشان دیده می شد.
کسانی که برای کلاس های کارباکامپیوتر ثبت نام کرده بودند ، از سن راهنمایی تا مولوى و معلم و دانشجو کنار هم بودند وعلاوه بر مدرس ، ازهم دیگر هم یاد می گرفتند .
در کلاس های جوش کاری و نقشه برداری هم، همینطور ، از شاگرد جوشکار و مولوى ودانشجو ، در کنار هم از کلاس یاد گرفتند ، از هم یاد گرفتند .
نمایش فیلم ، فعال بودن همه در کلاس ،دادن ابزار یه دستشان ، و تمرین عملی و کار با وسیله ، چه دوربین و چه سیستم و لپ تاپ و بعد در کارگاه جوشکاری ، کار یا دستگاه جوشکاری برای کسانی که اولین بار بود که دست به این ابزار می زدند ، باعث ایجاد شوق و اعتماد به نفس در آن ها میشد .
در این دوره ، به خصوص آن هایی که ترک تحصیل کرده و در درس نتوانسته بودند به موفقیتی دست یابند مورد توحه قرار گرفتند ، کسانی که هیچ وقت مورد توجه و تشویق قرار نگرفته بودند .
بسیاری از آن ها روز اول با تردید و بی اعتمادی و ناباوری ،به کلاس آمده بودند ، که آیا ممکنه که برای ما هم کلاس آموزشی گذاشته بشود .
بعد از روز اول ، رفتند به روستاها یشان و دوستان و اقوام دیگر خود زا آوردند .
راستش این موضوعی است که همیشه مطرح بوده ، بسیاری از کسانی که می خواهند در حوزه ی آموزش ، وارد شوند و کمکی بکنند ، به دنبال افراد با استعدادی که کمبودمالی دارند ، می روند و حامی آن ها می شوند تا بتوانند، درس و دانشگاه را بی دردسر پشت سر بگذارند و به خاطر مشکلات مالی از تحصیلی و پیشرفت باز نمانند .
اما اگر بهتر ببینیم ، افراد چهار گروه اند :
١-آنهایی که استعداد دارند و توانایی مالی هم دارند
٢-آنهایی که استعداد دارند و توانایی مالی ندارند ،
٣-آنهایی که استعداد ندارند ولی توانایی مالی دارند.
٤-آن هایی که استعداد ندارند و توانایی مالی هم ندارند .
معمولا دسته ی دوم مورد توجه حامیان ، قرار می گیرد ، در صورتی که دسته ی آخر نیاز به توجه بیشتری دارند.
البته باید گفت که کسانی که کلمه ی "استعداد " را دراین جا به کار می برند ، منظورشان موفقیت های تحصیلی و توانایی یادگیری کتاب های درسی است ، نه بیشتر ،در صورتیکه ، این ما هستیم که در مدارسمان توان اندازه گیری سایر استعدادهای دانش آموزان را نداریم و به همین علت آن ها را بی استعدادمی نامیم.
بهناز بابازاده مدیر آموزش دوره دبیرستان حامى