گزارش "فرهیختگان" از آموزش به معلم های شهرگشت و سراوان ، معلمی برای معلم های مناطق محروم

اطراف جاده تا چشم کار میکند بیابان و بوته های خار است؛ بیابانی که ساختمانهای یک طبقه خشتی و آجری روستاها و چادرهای عشایر در آن دیدهمیشوند. حاال قرار است برای معلمهایشهری که مردمش از وضعیت آب آموزشش ناراحت هستند، کلاسهای آموزشی  برگزار شود. از زاهدان به سمت شهرگشت حرکت میکنیم. معلم های منطقه دلشان میخواست برای وضعیت آموزش شهرشان کاری انجام بدهند، دلشان میخواست به سبک وسیاق امروزی به دانش آموزان شان درس بدهند تا آنها با اشتیاق بیشتری به مدرسه بیایند، شاید همین دلیل ها کافی بود که صبح زودتر از ساعتی که اعلام کرده بودند، جلوی مدرسه آرزو که قرار بود کلاسهای آموزشی برایشان برگزار شود، ایستاده باشند.
آمده بودند تا شاید قدمی برای بهبودوضعیت آموزشی شهرگشت و سراوان بردارند. شهری که معلم هایش درمدارسی کوچک و حتی چندپایه درس میدهند و کمترین امکانات آموزشی رادارند.
حمیده حس ینبر، از معلمهای عشایربود که برای شرکت در این کلاس هامسافت زیادی را طی کرده بود. اوکه معلم یک کلاس چند پایه است،می گوید: »معلم های شهرگشت هم دوست دارند تا بتوانند به صورتی درس بدهند که دانش آموزان به درس علاقه مند شوند، دانش آموزان من واقعا در شرایط سختی درس می خوانند و من برای اینکه سختی های آنها را کم کنم در این کلاسها شرکت میکنم.«
بهناز بابازاده، نماینده انجمن حمایت از توسعه فضاهای آموزشی و فرهنگی حامی در اجرای پروژه آموزش مربیان شهرگشت و سراوان می گوید: »بعد از بازدیدهایی که در شهرگشت و سراوان به عمل آمده، تصمیم گرفتیم که سطح آموزش این دو شهر را افزایش دهیم، به همین دلیل پروژهای برای آموزش مربیان و دبیران شهرگشت و سراوان طراحی شد و در مرحله ابتدایی آن آموزش های تخصصی و عمومی به مربیان برای بهبود وضعیت آموزش شان داده شد.« یکسال دیگر محصول این بذر مشخص میشود
طرح آموزش معلم های مناطق محروم مانند این است که بذری را کاشته ایم و باید یک سال صبر کنیم تا نتیجه آنرا ببینیم. یدالله سعیدنیا، طراح پروژه آموزش مربی های مناطق محروم درمورد حضورشان در شهرگشت میگوید: »تنها فعالیت آموزشی که در این شهر انجام شده ساخت مدرسه آرزو توسط انجمن
حامی و یک خیر است و بقیه مدارسه مان شرایط گذشته شان را دارند. به همین دلیل به این فکر افتادیم که خدمات آموزش و ارتقای سطح معلم ها را در این شهر انجام بدهیم.

«او توضیح میدهد: »در بررسی هایی که در گذشته از شهرگشت انجام دادیم به این نتیجه رسیدیم که سطح آموزش معلمها پایین است، البته مشکل کمبود معلم هم در این منطقه وجود دارد. معلمهای این منطقه با وجود اینکه از انگیزه زیادی برخوردار هستند اما سطح شان از نظر مهارتهای آموزشی پایین است و اگراین آموزشها که طراحی کردهایم خوب اجرا شود، وضعیت آموزش شهرگشت قطعا تا یک سال آینده بهتر خواهد شد.«دلم میخواهد همه ریاضی رادوست داشته باشند
زنگ کلاس معلم ها به صدا درمیآید و به سه گروه اول، دوم و چند پایه،سوم و چهارم و پنجم و ششم تقسیم میشوند. همه سرکلاسها نشسته اند.گروه اول کلاس ریاضی دارند، درس امروز آموزش محیط دست است. همه نخ کاموا، متر، کاغذ و چسب دارند تایاد بگیرند که چطور میتوانند با وسایل ساده به دانش آموزان یاد بدهند که محیط دست شان را اندازه گیری کنند.«الناز طاهروردی معلم ریاضی است. اومیگوید: »معلمهای روستاها میتوانند با آموزش درست تاثیر زیادی بر سطح فرهنگ و آموزش یک روستا یا شهرداشته باشند، به هرحال در این دوره سبک آموزشی مانند گذشته نیست وحالا دانش آموزان با بازی و کار عملی درس یاد میگیرند. ما هم دوست داریم این شیوه آموزشی را به تمام قسمتهای ایران ببریم.«کیومرث سلطانی، مربی هنر و سوادآموزی است؛ مربیای که کوله بار تجربه سالها آموزش هنر و طراحی را آورده بود تا با آموزش مهارت درس دادنهنر، بتواند دانش آموزان را به این درس علاقمند کند و کلاس هنر را مفیدتر.
زوجی که دغدغه آموزش داشتند
زهرا جلیلی و بهادر برومند زوج  جوانی هستند که وقتهای آزاد وتعطیلی هایشان را به مدارس مناطق محروم میروند و معتقدند که اگر قراراست به سفر برویم این سفر باید برای عده ای مفید باشد. زهرا جلیلی در مورد دلیل حضورشان دراین سفر در سراوان میگوید: »آموزش درمناطق محروم همانند آب در این مناطق کم و دست نیافتنی است و شاید بتوان گفت که اگر به معلم های مناطق محروم آموزش های درستی داده شود میتوانیم یک نسل را بهتر پرورش دهیم.«
بهادر برومند هم میگوید: »ترجیح میدهم به جای اینکه با پول کمک کنم کاری انجام بدهم. آموزش مربی شغل و حرفه ام است، به همین دلیل برای کمک و ادای دینم به مربیان آموزش میدهم. سیستان و بلوچستان جای دورافتاده ای است و این دورافتاده بودن در تمامی مسائلش تاثیر گذاشته است.«
65 مربی شهرگشت و سراوان در برنامه سه روزه انجمن حامی روش های متفاوت درس دادن را آموزش دیدند؛ معلم هاییکه خودشان سرکلاس، دانش آموز شدندتا بتوانند آموزش شهر یا روستای شان رابهبود بخشند. معلم هایی که هر کدامشان ممکن است در شرایط سختی درس خوانده باشند اما حالا برای بهبود وضعیت دانش آموزان شان هرکاری میکنند. آنهابرای اینکه دانش آموزان را به مدرسه بیاورند و جلوی ترک تحصیل شان را بگیرند سعی میکنند شیوه های آموزشی جدیدی را یاد بگیرند.