مصاحبه روابط عمومی ‌انجمن حامی با آقای دکتر حمید قاسم نژاد مدیر عامل شرکت فومن شیمی

فومن شیمی یکی از شرکت‌هایی بوده که در جریان کمپین سیل سیستان و بلوچستان، از این کمپین حمایت کرده است. ضمن تشکر از شما، لطفا بفرمایید ایده کمک به سیل بلوچستان از کجا شکل گرفت؟

دغدغه کمک به هم‌نوع، هم در ما به عنوان اشخاص حقیقی، و هم در فرهنگ سازمانی شرکت فومن شیمی ‌نهادینه شده‌است. در این زمینه هیچ الویت بندی خاصی نیز وجود ندارد. از جمله ی این کمک ها، کمک به کمپ های ترک اعتیاد، زنان سرپرست خانوار، کمک به ساخت مسکن یا مدرسه، تهیه جهیزیه، کمک هزینه تحصیلی، مسائل پزشکی و درمانی و حوادثی چون سیل و زلزله و موارد مشابه بوده است. در حقیقت ما کمک به هم نوع  را جزئی از کار خود به حساب می آوریم. مثلا ما از صبح امروز به دنبال خرید دو دست مصنوعی برای خانمی‌ هستیم که به علت برق گرفتگی، هر دو دستش را از دست داده است. از زمان آغاز کرونا نیز سعی کرده ایم در حد توان، کمک هایی برای تهیه ماسک و خرید تجهیزات پزشکی و نظایر این‌ها را انجام دهیم. این، یک روند کلی و دائمی‌ در شرکت ما است. در بعضی موارد این کمک ها  از طریق خود شرکت انجام می‌شود و در موارد دیگر از کمک دوستان و آشنایان و  همکاران خود بهره می گیریم. در این مسیر، از همه دعوت به همکاری می‌کنیم. تاکید ما بر مشارکت حداکثری است؛ از پنجاه هزار تومان گرفته تا هر چقدر که در توان افراد است. زمانی‌ که سیل سیستان و بلوچستان اتفاق افتاد نیز ما احساس کردیم باید به هم‌وطنان خود کمک کنیم. در همین راستا، از طریق دوستان خود به انجمن حامی‌ معرفی شدیم و از همان زمان همکاری ما آغاز شد.

خودتان دنبال سوژه‌ها  می‌گردید؟ یا در صورت مواجه شدن با موضوعات مختلف دست به انتخاب می زنید؟

ما خودمان کمتر جستجو میکنیم، در بیشتر اوقات به ما مراجعه می شود. بدبختانه آن قدر معضل در این جامعه وجود دارد که دیگر نیازی به جستجو کردن نیست. می‌توان گفت از در و دیوار  مشکلات می‌بارد .گاهی یک قرض الحسنه  ۲ میلیون تومانی است و گاهی یک  پروژه ی مدرسه سازی است. برای مثال پس از سیل لرستان، یک پروژه مدرسه سازی را راه اندازی کردیم که دارد پیش می‌رود. چه زمانی که به ما مراجعه می‌شود و چه زمانی که خودمان با مسائلی روبرو میشویم اگر کمکی از دستمان بربیاید حتما انجام می‌دهیم.

لطفا بفرمایید که کمک به سیل سیستان و بلوچستان در غالب مسئولیت اجتماعی فردی اتفاق افتاده است یا شرکتی؟

این پروژه در غالب مسئولیت اجتماعی شرکتی انجام شده است. هم کارمندان و سهامداران شرکت و هم دوستان و آشنایان من، هرکدام در حد استطاعت خود، در انجام این این کار انسان دوستانه مشارکت کردند.

 با توجه به اینکه شما در حوزه های مختلفی فعالیت می کنید و اکنون نیز یک پروژه مدرسه سازی در دست احداث دارید، تجربیات شما در زمینه حمایت از دانش‌آموزان یا به طور کلی کودکان چگونه است؟ آیا نگاه خاصی به کودکان دارید . فکر می کنید حمایت از آنها می تواند موثر باشد؟

قطعا، اگر ما بتوانیم روی کودکان، نوجوانان و جوانان بیشتر سرمایه گذاری کنیم، سلامت آتی جامعه ما تضمین می‌شود. بنابراین به نوعی نگاهمان این است که اگر در این حوزه نیاز به کمک بیشتری وجود دارد، این مسئله در اولویت قرار بگیرد. در این حوزه دختران‌  بیشتر مورد نظر ما هستند. به همین دلیل ترجیح ما در پروژه های مدرسه سازی بر روی ساخت مدارس دخترانه است. ما دوستی نسبتاً دیرینه ای با موسسه خیریه جامعه یاوری داریم.در ذیل مدیریت این موسسه خیریه کمک های مالی خود را در راستای ارتقای مسائل آموزشی ارائه می کنیم.

در شرایط کنونی کشور، با توجه به بحران کرونا و مشکلاتی که به همراه داشته است،  فکر می کنید چه قدر این کمک ها و دعوت از دیگران برای مشارکت در این فعالیت ها (کاری که شما در شرکت فومن شیمی انجام می دهید)، می تواند موثر واقع شود؟

به نظر من فراخوان دادن، صحبت کردن، پیگیری کردن . در چند نوبت من فراتر از شرکت رفتم. ما در گذشته سعی می کردیم برای تهیه کمک برای انجام این فعالیت ها تنها از سهامداران خود شرکت فومن شیمی استفاده کنیم. پس از مدتی به فکرم رسید که این مسائل را با دوستان دیگر هم مطرح کنیم. در نتیجه این کار متوجه شدیم که تعداد داوطلب ها خیلی بالا است. ممکن است بسیاری از افراد وقت کافی برای یک کار سازمان یافته یا یک مشارکت سازمانی نداشته باشند ولی تمایل به کمک دارند. اگر به کسی که فراخوان داده‌است اعتماد داشته باشند و او را بشناسند بسیار راحت کمک می کنند. هر زمان که که ما فراخوان داده ایم و افراد را به مشارکت  در این فعالیت ها دعوت کرده ایم، پاسخ های مثبت بسیاری دریافت کرده ایم. این کار سختی های خودش را دارد چرا که باید از دیگران مطالبه کنید و آن را پیگیری کنید و این کار به اصطلاح کمی "رو" می خواهد اما من فکر می‌کنم نتیجه ای که از هرکدام از فعالیت ها حاصل می شود در انسان انرژی انجام این کارها و پیگیری ها را ایجاد می‌کند. اگر همه ما همت کنیم و زمانی که مشکلی پیش می‌آید دوستان خود را به مشارکت دعوت کنیم نتایج خوبی حاصل می‌‌شود. در بعضی مواقع دوستانم به من میگویند چرا وقت خود را صرف انجام این کارها می‌کنی. من می گویم ما ساعات طولانی راصرف دیدن برنامه های تلویزیونی می‌کنیم، کتاب می‌خوانیم و کارهای گوناگ.ن دیگری انجام می دهیم. این کار هم می تواند در کنار سایر کارها انجام شود. نمی‌خواهم بگویم کار راحتی است . قطعا زمان‌بر است، اما جزئی از وظایف ماست.

اگر قرار باشد دنیا را به جای بهتری برای زندگی تبدیل کنید، فکر می‌کنید این مسیری که در پیش گرفته اید به همان سمت می‌رود؟

من فکر می‌کنم اگر این سوال را برعکس کنیم بیشتر تشویق می شویم تا گامی برداریم؛ اگر در این مسیر حرکت نکنیم دنیا به جای بسیار بدتری تبدیل خواهد شد. من نمی‌خواهم بگویم که با این قدم ها به یک جامعه ایده آل می‌رسیم. متاسفانه مشکلات اجتماعی در همه ی حوزه‌ها رو به افزایش است. اینکه ما با جامعه ایده آل چه قدر فاصله داریم به میزان و تنوع این فعالیت ها بستگی دارد. یک زمان هایی ممکن است آدم ها مایوس شوند. مثلا تصور کنید بسته های مواد غذایی نهایتا مایحتاج یک ماه یک خانواده را تامین می‌کند. بعد از یک ماه این خانواده باید چه کار کند. ممکن است از خود بپرسیم برای ایجاد درآمد مستمر با ثبات و اشتغال آنها چه باید کرد. اما من فکر می‌کنم بهتر است که این سوالات را کنار بگذاریم و هر قدمی ‌که می‌توانیم برای رفع این مشکلات برداریم. نباید فکر کنیم که با این میزان کار، مسائل حل نمی‌شود. به قول یکی از این موسسات خیریه، تامین یک دانه آجر هم قدمی رو به جلو است.

فرض کنید که ما مدیرعامل یک شرکت تازه کار هستیم و علاقه داریم در فعالیت های انسان‌دوستانه مشارکت کنیم. چه توصیه ای به ما می‌کنید؟

اگر بخواهید به شکلی سازمان یافته کمک کنید، شاید این ایده بد نباشد که درصدی از سود خود را به این کار اختصاص دهید. به‌ این صورت هم مشارکت، حداکثری می شود وهم مبالغ کم به سرمایه های بزرگ تبدیل می‌شوند. این موضوع مرا یاد زمان جنگ ایران و عراق می‌اندازد. من آن زمان در کارخانه چینی ایران -- کاشی ایرانا ، مشغول بودم. از ابتدای جنگ ، این سنت در ایرانا شکل گرفت  که ما یک روز حقوق‌مان را را در ماه به جبهه اختصاص دهیم. مبالغ زیادی از محل یک روز حقوقِ همه جمع می‌شد و ما می‌توانستیم هدایای زیادی بخریم و برای رزمندگان بفرستیم. در آن زمان مسئول خرید از  محل این منابع من بودم. پتو، چراغ خوراک پزی، پلاستیک برای سنگرها و یا بادگیر از جمله اقلامی بود که به این منظور تهیه می کردم. اگر یک سازمان این فعالیت ها را در کنار کارش به شکل تعریف شده انجام بدهد به گونه ای که همه ی فشار بر روی یک نفر نباشد و نیز، تبدیل به عادت شود بسیار خوب است.

آیا این فعالیت ها می تواند در حال و هوای داخلی سازمان هم تاثیرگذار باشد؟

من فکر می‌کنم تاثیرگذار است. مثلا در پروژه مدرسه الشتر لرستان، ما از همکاران خود دعوت کرده بودیم که تا پایان سال، حقوق یک روز یا بیشتر را داوطلبانه اهدا کنند . مبلغی درحدود ۳۵۰ میلیون تومان، از کمک همکاران جمع شد. ما سعی می‌کنیم که این فرهنگ را به نوعی جا بیندازیم که هرکسی به سهم خودش نقشی داشته باشد .

 در حال حاضرافراد زیادی در جامعه وجود دارند که بیکار هستند و شغلی ندارند. به نظر من  کسانی که شاغل هستند می‌توانند مبلغی را در ماه برای کمک کنار بگذارند. نکته جالب برای من این بود که افراد کم درآمدتر با شور و شوق بیشتری کمک می‌کردند تا افرادی که شرایط مالی بهتری داشتند. مثلا کارگران ما تا روز آخر همگی در این پروژه مشارکت داشتند و یک روز حقوق تعیین شده را می‌پرداختند. البته ما اعلام کرده بودیم که اگر کسی دوست نداشته باشد، می‌تواند از این طرح انصراف دهد، هیچ مشکل خاصی وجود ندارد. ولی هیچکدام انصراف ندادند. در نهایت من فکر می‌کنم که اگر همه ما به اندازه توانمان قدمی برداریم اتفاق خوبی می افتد. من فکر می‌کنم خیلی ها مشتاق هستند در این فعالیت ها مشارکت کنند، اما راهش را نمی‌دانند. البته موانعی چون بی اعتمادی نیز در این مسیر وجود دارد و همچنین عملکرد برخی موسسات در این حوزه ها باعث ایجاد تردیدهایی در جامعه شده است. بنابراین هم باید راه به مردم نشان داد و هم در جهت اعتمادسازی قدم برداشت. مردم اگر اعتماد داشته باشند، خوب کمک می‌کنند. آدم ها به اندازه چیزی که دستشان برمی‌آید کمک می کنند و این ها می‌تواند خیلی موثر باشد.